De vergeefse zoektocht naar Nummero 100
Het welkomstwoord van de medewerkster van het bezoekerscentrum van het Binnenhof is altijd hetzelfde: “Mensen, helaas kunt U hier niet naar het toilet. U zult het moeten proberen in één van de café’s of restaurants op het Plein hierachter, of anders bij de Tweede Kamer.” Daarmee is de ze de eerste vraag die aan haar wordt gesteld namelijk voor: “Can I somewhere wash my hands?”
Een genante kwestie voor een gemeente, die zich residentiestad mag noemen: midden in het historische hart van de natie en tevens het hart van de democratie ontbreekt zo’n beetje de belangrijkste voorziening voor de bezoekers. Petra de Bruin, exploitante van de souvenier-kiosk op het Binnenhof kan het alleen maar beamen: “Ik krijg dagelijks zo’n tien vragen naar het toilet en dan moet ik ze naar de MacDonalds verwijzen op het Buitenhof.”
Drugs
Eén van de argumenten tegen een openbaar toilet is de mogelijke overlast door druggebruikers. Dit lijkt nu tamelijk onwaarschijnlijk gezien de opvangmogelijkheden die de gemeente voor deze groep heeft gecreëerd. Bovendien: als je voor verslaafden - een groep waar Den Haag betrekkelijk weinig profijt van heeft - zo het vuur uit de sloffen loopt, waarom zou je dan voor een groep als de toeristen en andere bezoekers, die toch geld in het laatje brengen, dan niet wat meer moeite doen? Omdat ze geen overlast geven?
Bruis
Overigens dateert het probleem al van ruim voor de tijd dat het verslavingsprobleem om de hoek kwam kijken. De exploitanten van de souvenierkiosk konden er de afgelopen 45 jaar dat ze op het Binnenhof staan een aardige knipselmap over aanleggen.
“De zomerse toeristenstroom in de binnenstad is nog slechts een dun straaltje. Vele van die toeristen, vooral als ze rond het Binnenhof verblijven, stralen echter absoluut niet de blijheid uit die hen hoort te kenmerken tijdens een bezoek aan het pralende centrum van deze bruisende stad.
Bruis?
Integendeel.
Juist het gebrek aan een verlossende bruis speelt hen parten. Ze lopen beklemd over het Binnenhof. Niet ontspannen, maar gejaagd, een enkeling zelfs verwilderd.
Zoekend.
Niet naar restanten van onze historische glorie, maar naar een openbaar toilet.”
Was getekend: Lex Dalen Gilhuys, Haagsche Courant, 3 september 1990.
Duitsland
Dat het ook anders kan, tonen onze oosterburen. Vrijwel elke stad ��hoe klein ook�� beschikt over minstens ��n openbaar toilet. Onbemand, maar toch schoon, voorzien van stromend water, zeep en papier en t�ch gratis. Zelfs de armlastige steden in de voormalige DDR zijn voorzien. De residentie beschikt er niet over. Zelfs de kans om toiletten in te bouwen in de tramtunnel liet zij liggen. Hopelijk duurt het niet n�g eens 45 jaar, voor de gemeente beseft dat gastvrijheid ook fatsoenlijk sanitair betekent.
Een eenvoudige multiple-choicetest:
In een Duitse sensatiekrant staat de kop
‘Touristen machen sich in Den Haag die Hose voll’.
Dit betekent:
a. Toeristen verdienen in Den Haag een aardig zakcentje bij.
b. Toeristen doen het in Den Haag in hun broek
(omdat er bijna geen openbaar toilet is te vinden in de binnenstad)
c. Toeristen doen in de Haagse binnenstad heel wat inkopen.
d. Toeristen blijken vaak zakkenrollers.
